พอมาถึงอาจารย์เอาครก...สากกะเบือ...พริก...กะปิ...หอม... กระเทียม...ใส่ครก...
อาจารย์ตําใหญ่เลยครับ...โป๊กๆ ๆ ๆ...โอ้โฮ...ตําถี่ยิบเลย...

ถามว่า...อาจารย์ตํานํ้าพริกครกนี้...มีความสุขไหมครับ...?
มีครับ...

เพราะว่าอาจารย์เต็มใจตําให้พวกเรากินใช่ไหมครับ...? 
ซอยถี่ยิบขนาดนี้...ไม่มีความสุขได้อย่างไรครับ...

แต่ครกเดียวคงไม่พอกิน...คนต้ังเยอะแยะ... 
เอ้า...น้องๆ...คนขับรถ...มาช่วยตําน้ําพริกหน่อย...

คนขับรถไม่อยากตํานี่ครับ...เดินมาถึงเอาครกใบเดิม... 
สากกะเบืออันเดิม... 
พริก...กะปิ...หอม...กระเทียม...ใส่เหมือนเดิม... 
แล้วมันก็ตําฮึบ...ๆ ๆ ๆ...ตําช้าๆ เนิบๆ... 
ทําไมกูต้องมาตําให้แม่งกินด้วยวะ...? 
ไม่รู้ว่าพอกินเสร็จเรียบร้อยแล้ว... 
กูต้องล้างจานให้แม่งอีกหรือเปล่า...?

ถามว่า...คนขับรถตํานํ้าพริกมีความสุขไหม...?
ไม่มีครับ...

ทั้งๆ ที่ทํางานเหมือนกันเลยครับ... 
คนหนึ่งทําด้วยความเต็มใจ...ก็มีความสุข... 
อีกคนหน่ึงทําด้วยความจําใจ...ก็เป็นทุกข์... 
ตําน้ําพริกครกเดียวกัน...ผลออกมามีความสุขต่างกันเยอะเลย... ใช่ไหมครับ...?

ความสุข...ความทุกข์เนี่ย...มันไม่ได้ข้ึนอยู่กับว่า... 
เราทํางานอะไร... 
แต่มันอยู่ท่ีว่า..เราเต็มใจทํามันหรือเปล่า...

‪#‎สมคิด_ลวางกูร‬